Menu
Polski logopeda w Dublinie
DIAGNOZA LOGOPEDYCZNA
Diagnoza logopedyczna jest postępowaniem badawczym, które składa się z kilku etapów, mających na celu stwierdzenie bądź wykluczenie zaburzeń logopedycznych, opóźnień rozwoju mowy, nieprawidłowości komunikacyjnych wynikających z zaburzeń rozwojowych. W logopedii stosuje się uniwersalny schemat badania logopedycznego, którego celem jest postawienie diagnozy.
Polega na przeprowadzeniu wywiadu z rodzicem/ opiekunem, obserwacji (zachowań werbalnych), badaniu mowy, podczas którego sprawdzamy emocjonalny stosunek pacjenta do mówienia,operowanie zdaniami prostymi i złożonymi, budowanie poprawnej wypowiedzi, realizację głosek, płynność mowy oraz sposób oddychania.
Logopeda dokonuje badania uzupełniającego proces diagnostyczny poprzez:
- badanie sprawności aparatu artykulacyjnego
- badanie kinestezji artykulacyjnej
- badanie funkcji połykowej
- badanie słuchu fonematycznego
- orientacyjne badanie słuchu
- badanie percepcji słuchowej i wzrokowej
- badanie płynności, prozodii mowy
- badanie emisji głosu
W wielu przypadkach logopeda zaleca również dodatkowe konsultacje specjalistyczne – laryngologiczne, neurologiczne, psychologiczne.
TERAPIA LOGOPEDYCZNA
Prowadzę terapię logopedyczną wad wymowy (sygmatyzm, rotacyzm, mowa bezdźwięczna, kappacyzm, gammacyzm, rynolalia) i zaburzeń mowy i komunikacji w przypadku opóźnionego rozwoju mowy,autyzmu, Zespołu Downa, dyzartrii i niedokształcenia mowy o typie afazji.
TERAPIA DZIECI W SPEKTRUM AUTYZMU
Terapia dzieci w spektrum autyzmu jest prowadzona w nurcie behawioralnym i rozwojowym. Pierwszy zakłada, że człowiek uczy się przez konsekwencje swoich działań oraz naśladowanie innych. U podstaw tego podejścia są dwa procesy uczenia się poprzez wzmacnianie i karanie. Obecnie w terapii behawioralnej dominuje podejscie pozytywne. Oznacza to że praca oparta jest na wzmacnianiu zachowań pożądanych i wygaszaniu zachowań niepożądanych.
W podejściu rozwojowym skupiamy się na uczeniu poprzez kontakt z innymi ludźmi i interakcji z nimi. Osoby w spektrum autyzmu mają deficyty w zakresie komunikacji z otoczeniem, stąd też nacisk kładziony jest na budowanie systemu komunikacji, umiejętności społecznych oraz na stworzenie takiego systemu motywacji dla osoby z autyzmem,aby chciała uczyć się nowych umiejętności.
W terapii dzieci ze spektrum autyzmu proponuję rodzicom pracę nad trudnymi zachowaniami według Metody Carole Sutton. Ma ona na celu naukę rodziców jak radzić sobie z trudnymi zachowaniami swoich dzieci i daje rodzicom świadomość, że zmiana zachowania dziecka jest zależna od zmiany zachowania rodzica. Program psychoedukacyjny dla Rodziców obejmuje 8 cotygodniowych spotkań.
TERAPIA ZABURZEŃ MIOFUNKCJONALNYCH
Celem prowadzonej przy zaburzeniach miofunkcjonalnych terapii logopedycznej jest uzyskanie prawidłowej pozycji spoczynkowej języka, zamknięcie ust i nauka prawidłowego połykania. Podczas terapii prowadzone są ćwiczenia postrzegania w obszarze jamy ustnej, ćwiczenia w celu poprawy pozycji spoczynkowej języka i warg, ćwiczenia języka i warg, ćwiczenia zasysania i połykania oraz ćwiczenia całego ciała
Co oznacza pojęcie „zaburzenia miofunkcjonalne”?
W zaburzeniach miofunkcjonalnych mamy do czynienia z następującymi problemami: występuje nieprawidłowy wzorzec ruchowy języka i warg podczas połykania. To oznacza, że język podczas każdego aktu połykania (ok 1000 – 2000 razy dziennie) przesuwa się do przodu i naciska na zęby. W ten sposób język, jako jeden z najsilniejszych kompleksów mięśni naszego ciała, może wykrzywiać zęby i /lub deformować żuchwę i szczękę; występuje niekorzystne napięcie mięśni w obszarze ust, które powoduje, że język nie znajduje swojej prawidłowej pozycji spoczynkowej, względnie nie potrafi jej utrzymać. Usta często są otwarte.
W zaburzeniu tym możliwe są następujące objawy:
otwarte usta; oddychanie przez usta; pogrubiona i zaczerwieniona warga dolna; wilgotna warga dolna; ślina w kącikach ust; język w pozycji spoczynkowej napiera na zęby, albo leży między zębami; zaburzenia artykulacji, często przy realizacji głosek /s/, /sz/, oraz /t, d, n, l/; słabo wyrażona mimika twarzy; problemy z postawą.
Możliwe następstwa nieleczonego zaburzenia miofunkcjonalnego, to:
- stałe problemy z artykulacją lub/oraz niewyraźna wymowa;
- złe ustawienie szczęki, żuchwy i zębów (np. mocno wystające zęby przednie, zgryz krzyżowy, zgryz otwarty, etc.);
- problemy ze stawami skroniowo – żuchwowymi;
- z powodu ucisku i tarcia języka na dziąsła może powstać paradontoza.
ELEKTROSTYMULACJA
Terapia ta jest skutecznym uzupełnieniem leczenia logopedycznego i ortodontycznego. Zabieg elektrostymulacji dzięki odpowiednio dobranym parametrom wspomaga kompleksowe leczenie pacjentów z zaburzeniami logopedycznymi. Polega on na przepływie prądu o bardzo niskim natężeniu przez twarzy, mięśnie podniebienia miękkiego lub języka w celu usprawnienia ich funkcji.
W logopedii wykorzystuje się prądy EMS i TENS.
Co to elektrostymulacja nerwowo-mięśniowa prądami EMS?
Elektroterapia nerwowo-mięśniowa ma dwa główne zastosowania. Wzmacnia i rozbudowuje mięśnie oraz wykazuje działanie relaksujące i pobudza krążenie krwi i limfy. Stymulacja EMS wpływa na nerwy ruchowe, które pobudzają mięśnie do skurczu. Działanie tego typu elektrostymulacji oparte jest o prądy pulsacyjne Faraday’a. Niewątpliwie ogromną zaletą stosowania EMS jest możliwość wybiórczego oddziaływania na wybrane partie mięśni. Pacjent poddany elektrostymulacji odczuwa delikatną i jednocześnie głęboką penetrację prądu, w tkankach podskórnych, nerwach oraz mięśniach.
Dla kogo przeznaczona jest elektrostymulacja TENS ?
Elektroterapia prądami TENS/EMS przeznaczona jest dla dzieci i dorosłych z:
- opóźnionym rozwojem mowy;
- nawykowym otwieraniem ust;
- zaburzeniami napięcia mięśniowego;
- zaburzeniami stawów skroniowo-żuchwowych (bruksizm, adhezja, czynniki psychiczne: ogryzanie paznokci, nagryzanie obcych przedmiotów);
- zaburzeniami dyslalicznymi;
- wysiękowym zapaleniem uszu (zaburzenia pracy trąbki słuchowej);
- niedosłuchem;
- problemami z połykaniem pokarmów;
- ksztuszeniem podczas jedzenia i picia;
- korekcji mowy nosowej oraz po usunięciu 3 migdałka;
- rehabilitacji chorych z afazją;
- porażeniem nerwu twarzowego;
- porażeniem mózgowym;
- rozszczepem podniebienia i krtani oraz w wielu innych przypadkach;
- słabą motoryką kończyn górnych i dolnych;
Czy elektrostymulacja TENS/EMS jest bezpieczna?
Tak. Pacjenci odczuwają wyłącznie lekkie mrowienie na skórze bądź wibracje mięśni wokół elektrod. Impulsy TENS posiadają niskie natężenie i stymulują jedynie nerwy czuciowe na powierzchni skóry.
Jak długo trwa zabieg elektrostymulacji?
Zabieg trwa od 10 do 15 minut (w zależności od wieku i zaburzeń), jest bezbolesny. Najwyższą skuteczność osiąga się poddając serii 10 lub 20 zabiegów, optymalnie 3-4 razy w tygodniu.
Przeciwskazaniami do korzystania z zabiegów elektrostymulacyjnych są:
- Silna arytmia serca.
- Epilepsja (wymaga konsultacji z neurologiem)
- Aktywny nowotwór złośliwy
- Wszczepiony rozrusznik serca
- Stany pooperacyjne, świeże urazy.
METODA JOHANSENA
Jedną z metod stosowaną w 16 krajach na świecie jest Metoda Indywidualnej Stymulacji Słuchu Johansena (Johansen Individualisierte Auditive Stimulation- Johansen IAS). Program terapii jest realizowany w domu i oparty jest na indywidualnie skomponowanej muzyce wykonanej na podstawie przeprowadzonej diagnozy.
Pacjent otrzymuje płytę CD z indywidualnie przygotowanym nagraniem. Nagrania tego słucha w domu każdego dnia po 10 minut przez okres od 6 do 8 tygodni. Po upływie tego czasu terapeuta powinien wykonać badanie kontrolne z pacjentem, aby sprawdzić jakie zaistniały zmiany i przygotować nową płytę CD. Całościowa terapia trwa przeważnie 9-12 miesięcy. U osób dorosłych cykl terapeutyczny trwa dłużej.
Strategią tak prowadzonej terapii słuchowej jest powolna, rozłożona w czasie stymulacja, która ma przynieść poprawę zdolności przetwarzania słuchowego.
Systematyczny i zaplanowany trening słuchowy ma bardzo pozytywny wpływ na następujące umiejętności:
1.zdolność utrzymywania uwagi i koncentracji na wypowiedziach ustnych
2. rozumienie wypowiedzi ustnych
3. zdolność identyfikowania i różnicowania podobnie brzmiących dźwięków lub głosek (przetwarzanie fonologiczne)
4. pamięć słuchowa
5. poprawne pod względem artykulacyjnym wypowiadanie się
6. spostrzeganie samego siebie (samoocena)
7. zdolność nawiązywania kontaktów społecznych
8. czytanie i pisanie
9. nauka języków obcych
10.zaburzenia zachowania, zespół Aspergera, ADHD,
11. dysleksję, zaburzenia głosu i mowy, nieustaloną lateralizację słuchową,
12. nadwrażliwość lub osłabioną wrażliwość na dźwięki
